The north of New Zealand, pretty awesome!

Kia ora fano!
(Hallo familie, ik spreek al vloeiend Maori. Gewoon dat jullie dat even weten haha)

Weer een verslag uit kiwiland. Ik geloof dat ik was gebleven bij dat we net waren aangekomen in het national park.
Op 21 februari, de 17e verjaardag van mn lieve zussie gingen we de horrorhike doen. The Tongariro Crossing, 19,4 km. Start hoogte ongeveer 1200m, halverwege geklommen tot een hoogte van 1400m en op het einde ben je afgedaald tot maar 700m boven de zeespiegel. Een flinke 700m daling dus dat gingen we zeker voelen. 

Om kwart voor 8 gingen we weg vanaf het hostel. We moesten naar een cafe verderop want daar zouden we opgehaald worden door een busje. Na betalen en inchecken en een vinkje voor dat we de juiste kleding, schoenen, eten en watervoorraad hadden moesten we nog een half uurtje wachten. In de bus kregen we wat informatie over de crossing. Omdat het een vulkanisch gebied is met nog levende vulkanen is er altijd een kans dat ie uit gaat komen dus als er veel rook en as uit komt: TURN AROUND AND WALK AS QUICK AS POSSIBLE. O. Oke dat gaan we zeker doen dan. Ook zouden er overal op de crossing stoplichten zijn. Als er niets aan de hand zou zijn dan zoudie groen zijn, natuurlijk. Oranje hadden ze kleine dingen gemeten en mocht je zelf weten of je doorging met de hike of terugging. Als het rood zou zijn moesten we maar weer as quick as possible terug gaan hobbelen. Obvious, maar je hebt altijd van die mafkezen. De eerste was groen, jeeej!! We begonnen met lopen en we waren als eerste van de groep op weg. Nog even een fotootje geschoten van ons samen nu we nog blij waren. 
(Je moet even bedenken dat we vanaf het moment dat we nieuwzeeland inkwamen we al worden gewaarschuwt voor deze hike. De woorden walgelijk, verschrikkelijk, worst day ever zijn voorbij gekomen dus we waren lichtelijk zenuwachtig. Het zou SOWIESO zwaar gaan worden.)
Met volle moed begonnen we. Een soort moeras achtig gebied met een smal houten pad. Maar al gauw begon het al een beetje klimmen te worden en na een half uur hadden we alle jassen en vesten uitgetrokken en waren we aan het zweten wauw. Nog 6,5 uur te gaan!! Elke keer na een klim had je weer een tijdje rechtdoor dus dan kon je weer een beetje bijkomen. Na ruim een uur kwamen we bij soda springs een waterval geloof ik, want we zijn niet gaan kijken haha. Daar stond een bord, niet te missen, met daarop STOP! ARE YOU SURE YOU WANT TO CONTINUE THIS HIKE? Allemaal plaatjes met hoe heftig het is en de hoogtes e.d. Maar hey, wij gaan gewoon door hoor! 

Het volgende punt zouden de Devils Stairs zijn. Klinkt angstaanjagend he. Nou na 100m na het bord zag ik een trap, wel hoog en hobbelig maar niet heeel erg. Dus val en ik waren positief. We wilden nog een boterham eten ervoor voor de energie, maar dat hoefde eigenlijk niet zo. Wij onszelf de trap opgesleept en best wel buiten adem en ik stap de laatste tree af, kijk omhoog en ik krijg de schok van me leven. Dit waren de Devils Stairs niet, DAT zijn de Devils Stairs. Voor me neus een enorme berg met allemaal mensjes erop. Om het zo uit te leggen: Stel de Devils Stairs was een persoon, dan was die uitputtende trap waar ik net vanaf was gestapt de kleine teen van meneer Stairs. Het leek de chinese muur wel! 
We gingen toch maar wel een boterham eten nu. 2 boterhammen met salami en een banaan verder voelde ik me weer vol energie en val en ik gaven elkaar nog een high five and lets go!! Dit kunnen wij!
10 hele zielige seconden later waren we al helemaal gesloopt en waren we alweer aan het klagen. Waaaar zijn we aan begonnen?? 
De trappen bestonden steeds uit een paar treden en dan een heel steil stuk lopen. We waren het er over eens dat die 'takke tering trappen nog beter zijn als de hele tijd zo'n k*t steil stuk lopen' Sorry voor het taalbebruik, maar we waren het erg zat haha. Toen we bijna boven waren hadden we even pauze, alweer, en toen kwam er een jongen voorbij gerend!! Na applaus van iedereen die die voorbij rende gingen we even verderop zitten bij een hoop andere mensen om even bij te tanken. Daarna weer verder naar de top. Daar hadden we goed zicht op de grootste vulkaan van alles. Er stond een bord met hoeveel km we nog moesten. Nog 13km!? Dat stond onderaan de Devils Stairs ook al neee!! 
Toch nog lachend een foto gemaakt bij het bord wat aangaf hoelang deze hell nog ging duren. Nog met een nederlands meisje gesproken die net van de vulkaan af kwam. Een extra 3 uur. Heel zwaar omhoog klimmen, bijna helemaal recht omhoog op sommige stukken zei ze. Terug ging wat sneller: glijdend. Het was zo steil je kon het niet eens lopen dus je moest gewoon naar beneden glijden. 
Daarna gingen we richting the South Crater. Een beetje maanlandschap was het. Heel platte weg met allemaal kraters enzo om ons heen. Er was een splitsing naar die south crater, maar het was gewoon een grote ronde lege oppervlakte. Toen moesten we op weg naar de Red Crater. Weer een berg op bluhhh Maar dit kunnen we! Een hele klus weer. Dit was namelijk niet meer een pad, je moest erg naar de grond kijken om alle stenen te ontwijken en niet te vallen. Na een tijdje was er een grote groep aan het wachten. Op werkers bleek dus, wat ze aan het doen waren weet ik ook niet maar ze waren in ieder geval aan het boren in de berg. We mochten doorlopen na een paar minuutjes en ik vroeg aan die man of hij helemaal hier heen was gelopen. Not today, but sometimes we do. Wauw, zware baan! Respect hoor. 
Na dat stukje werd het klimmen op handen en voeten. Soms dan wilde je even rechtop staan omdat je last van je rug kreeg maar het was zo steil dat je dan bijna weer van die berg afviel. Dus dat was niet echt een optie haha. Eenmaal boven keken we uit over een enorme vallei echt super mooi! Allemaal bergen, vulkanen, kraters en andere vulkanische dingen. Heeel bijzonder en ook heel fijn om te bedenken dat je nu toch echt het hoogste punt hebt bereikt. We liepen weer verder en we dachten waar gaan we nu naartoe, het is zo druk? Dus we liepen erheen, en jaaahooor daar was het uitzicht waar we al de hele tijd op hadden gewacht. Het uitzicht over de Blue Lakes. Op de voorgrond waren 3 kleine meertjes in de kleur groen/blauw/turquoize en in de verte een heel groot, bijna perfect rond blauw meer. Echt wauw wauw! Foto's, foto's!! Toen we klaar waren keken we naar de weg die we moesten volgen. Weg? Dit kon je geen weg meer noemen hoor. Je zag een hele lange, slingerende baan van zand, gruis en stenen met daarop allemaal mensjes die continu onderuit gingen. Oeps, best wel een beetje spannend. Het eerste stuk moest je zelfs een beetje op je kont zittend doen, gevolg kont vies. Oke naja als dat het is. Uitglijdend over stenen en gruis en geen grip kunnen hebben op alles onder je voeten zakten we steeds wat meters naar beneden. Je voeten verdwenen tot ergens halverwege je scheenbeen in de stof weg, dus ook dat was vies. We liepen echt als een stelletje pasgeboren giraffes naar beneden, het zag er echt niet uit! Maar na een paar keer vallen en onze hele broek ondertussen onder de stof hadden we het door. Diep je hielen in de gruis zetten en je gewoon naar beneden mee laten glijden met alle gruis en stenen. Nou dat ging best, en dat vond Val ook! Schreeuwt ze naar achteren: 'HEY, DIT IS EEN EITJ....' En daar ging ze echt keihard onderuit hahahaha, ze draaide zelfs om kleed nog een stuk achterste voren naar beneden. Ik heb echt gelachen, niet te geloven haha moet nou weer lachen, het was zo ontigelijk grappig. Val, je bent grappig! Na een hoop struggles waren we toch echt op het perfecte fotopunt aangekomen. We liepen achter elkaar van het gruis de rotsen af en ondanks dat het een platte weg was, zonder ook maar een enkele hobbel of steen in de weg gingen we echt op de milliseconde allebei tegelijkertijd weer onderuit. We liepen door een groepje mensen heen en die begonnen ook allemaal te lachen, het zag er zo grappig uit dat wij met 3m afstand ertussen tegelijkertijd vielen hahaha. Oke schoenen legen, steentjes uit je voeten halen en je schoenen afkloppen, of in ieder geval een poging tot je schoenen afkloppen. (Mijne zijn nog steeds grijs).

Daarna moesten we nog heel ver tot het volgende meer, was heel mooi ook, maar we zagen opeens weeer een berg waar we op moesten klimmen. We waren toch klaar met klimmen nu? Nou niet dus, het was het laatste stukje klimmen, maar echt klimmen. Sommige stukken waren best gevaarlijk dan kon je echt maar 1 voet kwijt en als je misstapte dan donderde je dus mooi helemaal weer naar beneden. Er liepen ook kinderen die crossing dus ik vond t een beetje eng haha. Bovenaan de berg nog even pauze gehouden en gekletst met een nederlands stel, wensten elkaar succes en daar gingen we! 10Km naar bergafwaards. Op dat punt voelden we ons best wel goed, en het stukje was ook best te doen. Eline had verteld aan ons dat je in de verte een bos ziet en dat je denkt MOETEN WE DAAR NOG HEEN! En het was wel ver, maar we vonden het niet ZO ver. Nadat we denk toch al 20 minuten aan het lopen waren kwamen we aan de andere kant van de berg. En daar zagen we het.. Het Bos. HEEL ERG VER WEG. Neeeee, dit bedoelde ze dus! 'Dat kan toch niet het bos zijn, val?' 'Neee, nee dat denk ik niet hoor dat is echt heel ver..' 'Hm, ja misschien is dat toch het bos he?' 'Meneer, is dat het bos waar we doorheen moeten?' 'Yes, it is' NOOOO. Oke vanaf toen waren we er wel een beetje klaar mee. Gewoon 3 uur lang naar beneden lopen en best steil ook, me heupen, knieen en enkels hielden me niet meer joh. We hadden wat muziek hardop aangedaan om wat af te leiden van de pijn, maar het werd steiler en steiler en die tenen van me werden maar meer geplet en geplet in me schoenen. Na heeeeel lang kwamen we bij een bordje waar op stond: 3,1 km to Car Park, 45 minutes. Hoelaat is het? 03.05pm. RENNEN!! We wilden zo graag de bus halen van half 4, anders moesten we namelijk 1,5 uur wachten en we hadden geen water meer en we wilden gewoon op bed liggen en niet bewegen. Toen zijn we met al onze laatste energie gaan rennen. Alle trappen en weggetjes in het regenwoud doorgerend, echt een stuk of 20 man ingehaald. Om 5 voor half 4 konden we niet meer, er kwam geen einde aan en we liepen ondertussen als een stel mislukkelingen van de pijn. We kwamen ook steeds weer stukken tegen dat we echt op rotsen moesten klimmen dus we waren ook weer helemaal buiten adem. Maar we moeten door, dus we gingen weer rennen, stoppen en elkaar oppeppen en weer doorrennen. 03.30pm, shit. Laatste sprint en nee helaas, na de volgende bocht ook nog geen car park te zien. Ik liep voorop en ik zag in de verte 3 van die palen alsof het het einde van het pad was, dus ik ging lopen en rennen 'Val, val volgens mij zijn we er, ik denk dat we er zijn, JAAAAA WE ZIJN ER AAAAHHH' Ik was echt aan het schreeuwen en gillen! Ik ren door die palen heen terwijl ik schreeuw 'WE HEBBEN HET GEHAALD!!' Ik kijk opzij en echt een groep van 40 man kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik ging vol op me rem. 'Val, we zijn er.' Dus wij doorlopen alsof we het het makkelijkste vonden wat we ooit hadden gedaan haha. Snel de stopwatch uitzetten. 6 uur en 18 minuten, BAMM! Snel vragen naar de bus, het was namelijk pas 03.31. Maar hij was echt net weggereden. We keken zo zielig dat er een man naar ons toekwam en zei: fifty push ups and i'll bring you to your hostel' Waarop mijn antwoord was: 'After this??' Nou we hadden toch met onze benen gelopen niet met onze armen, was het antwoord haha. Wel een punt, maar goed we mochten dus mee. Hij heeft ons bij het hostel gedropt en we zijn naar binnen gelopen en zijn op bed gaan liggen en hebben niks meer gedaan. We wilden take away halen bij het restaurant maar dat mocht niet, dus we hebben in het restaurant van het hostel besteld en toen de borden meegenomen naar de kamer haha.

Volgende dag spierpijn als een gek, ik werd er snachts al steeds wakker van, maar echt we werden allebei wakker en we maakten bij elke beweging geluid omdat het zo'n pijn deed haha. We werden om half 12 opgehaald door de bus en we moesten voor 5 uur de bus in naar Auckland. Was wel fijn gewoon de hele dag zitten. Eenmaal aangekomen in Auckland, was het hostel midden in de stad tegenover de Cotton On, onze nieuwe favoriete winkel. Dus spullen gedropt in onze bunker (een kamer zonder ramen, jeej) en daarna naar de Cotton On. Was helaas niet zo leuk haha. Eerste avond uiteten geweest met Val, Sharona, Arno, Roel en Nico, was heel gezellig. Volgende dag gingen we shoppen, maar de spierpijn was zo erg dat ik er een beetje door werd afgeleidt. Ondanks dat de stad zo groot was waren er niet zoveel winkels, dus zijn we rond een uur of 3 naar een 'grote shopping mall' gegaan met de bus. Nou serieus, er waren 3 winkels die wij konden betalen en de rest was gekke Ralph Lauren enzo. Wij weer naar huis en savonds hebben we een heerlijke salade gemaakt met een groepje van 5 man.
De dag erna vroeg op, want we gingen beginnen aan het laatste weekje van onze reis: het noordereiland. Ik dacht dat we om half 8 weg moesten, dus we hadden de wekker om kwart voor 7 gezet. Val ging even naar de wc en ik denk ik check het eventjes, staat er toch verdorie 7 uur op mn schema! Het was 5 voor 7! Ik rennen naar de wc's en Val het vervelende nieuws vertellen. Alle spullen in mn backpack gegooit en ik alvast naar beneden om de bus tegen te houden, maar hij was er nog niet, ik weer naar boven want ik moest nog uitchecken. Val en ik weer naar buiten en vragen aan een meisje of zij wist wanneer de Stray bus kwam. Jaa, om 7.40 was dr antwoord, HUH?? Dus wij weer naar binnen even tanden gepoetst en tas wat normaler ingepakt en toen hebben we een tijdje buiten gezeten. En toen werden we opgehaald door Panda, onze buschauffeur voor de komende dagen. We hadden een bus vol met nederlanders, wel 7! Waarvan er 3 in hoofddorp wonen en 1 in voorhout, dus super dichtbij allemaal! We kenden allemaal wel iemand die de ander ook kende haha. De stop van die dag was Ha Hei. We sliepen in een soort cabin met een hoop mensen. Bijna de hele bus, op ons en nog 2 mensen na waren pas een paar dagen in Nieuw-Zeeland dus die deden mee aan alle activiteiten. Terwijl iedereen dat ging doen hebben val en ik de was gedaan en daarna in de zon gelegen bij de was. In de avond gingen we naar de hot water pools. Daar waar Ha Hei om bekend staat. Je moet dan naar het Hot Water Beach, je eigen gat graven en erin liggen en je hebt je eigen jacuzzi. En echt het was heeeet dat water jeetje, sommige baden verbrandde je je gewoon. We hebben de hele tijd in een pool gelegen met 2 nederlandse meiden Daphne en Denise. Super leuke klik met ze! We waren helemaal verkleumd en zeiknat stonden we te wachten op Panda. Na een douche het bed in en ik had die ochtend om half 6 pas een beetje warme voeten. Zo koud was het dus als je uit zo'n Hot water pool stapte, echt freeezing! De volgende dag weer vroeg op en op naar onze volgende bestemming: Raglan, het surfers stadje van Nieuw-Zeeland. Mensen over de hele wereld komen hier heen om te surfen omdat als je eenmaal een goeie golf hebt, dan kan je wel 10 minuten blijven staan op de zelfde golf, heel vet! We sliepen in een kamer met Sophie en Catheleyne, ook nederlandse meiden. En val en ik mochten het 2 persoons bed hebben, maar het was eigenlijk zo groot dat je er met gemak met 3 of zelfs 4 mensen in kon slapen. Savonds hebben we met Val, Denise, Daphne, Sophie en Catheleyne gegeten, heel gezellig en savonds met zn allen in het grote bed bij ons film gekeken terwijl we allemaal uit een grote bak met yoghurt zaten te eten, meidenavondje dus!!
De volgende dag gingen we naar de Waitomo Caves. Daar hadden we een tripje naar de Waitomo Caves. We gingen er Black Water Rafting doen. Het is een grot met allemaal Glowworms. Dat zijn wormen die in de grotten leven die zichzelf vast plakken aan het plafond en ze geven licht. We werden in een wetsuit en laarzen gehesen en toen moesten we 10 minuten lopen naar de grot ingang. En die ingang was smallll, woowie. Ik dacht echt waar ben ik aan begonnen. Ik moest als derde naar beneden en ik dacht alleen maar: Niet in paniek raken, het komt allemaal goed, je overleeft het vast. Vond het echt doodeng. Eenmaal beneden zat die guide daar en die maakte een foto en hij zei je moet even daar het water in en dan een meter of 20 rechtdoor lopen. We hadden wel een helm op met een lampje erop, maar na dat ik dat water in was gegaan zag ik geen flikker meer. Maar in de verte zag ik toch echt die jongens staan die me voorgingen. Je zag al glowworms hier en daar hangen, heeel vreemd om te zien! We hebben door de grotten geklommen, gelopen en gezwommen. Soms was het heel smal en moest je je zelf echt door een gat heen trekken en het water was zo koud, denk een graad of 3, je hebt wel een wetsuit aan maar zodra je uit het water gaat gaat al het water erdoorheen tegen je huid aan. Op een gegeven moment moesten we allemaal in een rondje gaan staan en onze lampen uit doen. We stonden in de grot met de meeste glowworms. Je kent vast uit de Efteling de droomvlucht he. Dan heb je toch een stuk door het donker met alleeeen maar sterren. Nou alle nederlanders zeiden als eerste: WAUW DIT LIJKT WEL DE DROOMVLUCHT UIT DE EFTELING. Het was net een sterrenhemel, echt super mooi! Toen we terugkwamen, mochten we een warme douche nemen en gingen we in de bus terug naar het bedrijf. Daar stapten we weer in de Stray bus opweg naar een Maori familie waar we zouden overnachten.
Toen we aankwamen kregen we een uitleg van het hoofd van de stam. Meisjes moesten vooraan staan, en de mannen erachter. We liepen over een pad wat was omringt door gras en we liepen hun heilige huis in. We moesten allemaal onze schoenen uit doen en we moesten naar binnen gaan en gaan zitten op stoelen. Het hoofd ging toen een verhaal uitspreken in Maori om te vragen of wij allen konden worden opgenomen in de familie en ons te ontdoen van negatieve energie ofzo. NOU er kwam toch eeen soort harry krisna geluid vanaf, ik dacht gewoon concentreren op die stoel voor je Rebec, anders ging ik echt helemaal stuk. Daarna moesten we allemaal opstaan en alle Maori gedag zeggen op Maori manier. Elkaars rechterhand pakken en dan 2 keer met je neus tegen de neus van de andere aan tikken, oke.... awkward. Prima, doen we. En toen was ik klaar met die familie, kwam ik er achter dat je het bij iedereen van de groep moest doen!! Even worse. Nou na een kwartier had ik iedereen geneusd en konden we weer gaan zitten. We kregen nog een welkomst ceremonie in de eetzaal. Was super leuk, we kregen uitleg over hun dans en zang en we kregen verhalen te horen en ze deden de Haka. Een gevechtsdans. Toen werden de mannen van de vrouwen gescheiden en moesten wij leren dansen en zingen en de mannen gingen de Haka leren. Wij moesten het als eerste voordoen bij de mannen endaarna de mannen voor ons. Was echt super leuk om te doen, ookal had k geen idee van wat ik aan het brabbelen was in die Maori taal haha. Ik weet alleen het woord Hoppo nog want dat waren heupen en Pitsjie ofzo dat betekende buik. Toen mochten we eten, en moesten de vrouwen afwassen omdat de mannen hadden gewonnen met de Haka, alleen betekende dat dat de mannen dan de ochtend erna ontbijt moesten afwassen. We sliepen met 40 man in het heilige huis op een matrasje in een slaapzak. We gingen douchen en toen konden we nog vragen stellen aan de hele familie. Val en ik hebben nog heel lang gepraat met een vrouw, was wel heel interessant!

Volgende dag afscheid genomen van de familie, ze waren echt heel gastvrij en vriendelijk dus het was wel iets moois om te onthouden. Daarna stapten we in de bus naar Lake Anuwhenua. Kwamen we ook terecht bij een Maori familie, maar niet zo erg als die van de dag ervoor. Deze mensen uitten het vooral in het familie zijn. Dus wij waren ook haar Fano, familie dus. Het kostte $75 om daar te mogen slapen, dus best duur. Je kon dan een activiteit doen voor $10, maar Val en ik vonden het wel prima haha dus wehebben de hele middag in de zon gezeten en lekker gekletst, eerst nog met Daphne en Denise, maar die hadden een activiteit en later zat echt de halve bus bij ons, was echt heel gezellig! Toen hebben we gegeten, was suuuuper lekker omnom, ik moet echt het recept gaan opzoeken ervan. We zaten aan tafel met Megan, een vrouw uit Canada en die zei dat ze een groot gedeelte van dat eten met Thanksgiving eten thuis, dus dan snappen jullie vast dat het heel lekker en uitgebreid was. Die hostvrouw probeerde wel een heel zielig zogenaamd verhaal aan ons te verkopen dat maakte het wel een beetje minder, dus we waren blij toen het eten voorbij was zodat we naar onze kamer konden haha. We lagen op een kamer met Daphne en Denise en ik had een 2 persoons bed voor mezelf, lief he van ze! Toen hebben we gedoucht en allemaal ons eigen dingetje gedaan.
Die dag erna gingen we weer vroeg op, ontbeten en weer de bus in. Dit keer naar Whakahoro. Daar zaten we in de middle of nowhere op een boerderij. Wel heel mooi lag het. Midden tussen allemaal bergen een boerderij met van alles, honden, paarden, eenden, kippen, varkens echt zo'n sfeertje had het! We lagen dit keer op een kamer weer met Daphne en Denise en een wat oudere duitse vrouw, wel weer een hele gezellige kamer. We hebben met de 4 dutchies heerlijk pasta gemaakt en savonds gedoucht en gewoon gezellig op bed gekletst met zn allen. Volgende dag werden we gedropt in Tongariro weer. De Stray groep ging de Tongariro Crossing doen die dag, die wij dus de week ervoor al hadden gedaan. Afscheid genomen van onze groep, wel heel jammer want het was een super leuke groep! We hadden met bijna iedereen wel een klik. Toen hebben we nog een uurtje moeten wachten op de volgende bus en toen moesten we weer de bus in voor 6 uur naar Auckland. We hadden onze eigen 2 zits, want de bus was best leeg, dus redelijk wat geslapen.
In Auckland weer hebben we afgesproken met Eline en gingen we uiteten, omdat het onze laatste avond was in Auckland. We hebben gegeten in een soort cafe/restaurant, was erg lekker! Toen hebben we in het hostel van Eline nog wat gedronken op de kamer samen met 3 haagse jongens, was heel gezellig! Toen nog even uitgeweest en toen naar bed. Volgende dag gedoucht en alle spullen gepakt, backpack in de luggage room gedropt en toen gingen we nog even shoppen en hebben we geluncht, een koekje bij Ms. Higgens. God wat waren die koekjes toch lekker. En toen moesten we alweer naar het vliegveld. Eenmaal op het vliegveld gingen alle tassen overhoop want Val ging een hoop meegeven aan mij en vooral aan Eline. Toen alle backpacks veilig in de flightbags zaten gingen we inchecken. Ik had wat gezeik met mn tickets, dus ik ging maar als eerste voordat het wat langer duurde. Nou mevrouw kwam het nieuws niet heel aardig brengen, maar mijn vlucht ging niet verder dan Taipei. Ik kreeg een zogenaamd vriendelijke lach toegeschonken. O. Rood hoofd, opgefokt hart, yep ik was redelijk in paniek. JA EN NU DAN? Dus ik moest naar een chinees mannetje waarvan zn engels niet echt fantastisch was, maar hij was wel heel aardig. En inderdaad ik ging maar tot Taipei, dus ik het hele verhaal uitgelegd, ik moest 50 euro betalen om het te veranderen, had het al betaald maar het was dus nog niet veranderd. Nou hij begreep het wel, maar of er een stoel was voor me wist ie niet. Nou ik heb er een uur gestaan, maar uiteindelijk is het allemaal geregeld. Ik ging mee naar Amsterdam, FJOEW! Laatste paar uurtjes met Val samen, dus we hebben onze 60cents icecream gehaald bij de mac en toen in t vliegtuig zat ik naast Eline en Val voor mij. Toen we in Sydney uit het vliegtuig stapten dachten we dat we nog helemaal mee konden met val maar we moesten al meteen afscheid nemen want wij moesten weer door een body scan en Val moest rechtdoor voor de bagage claim. We hebben gehuild en geknuffeld en toen nog een keer gezwaaid naar Val en toen waren het alleen nog Eline en ik. We moesten door de body scan en toen kwamen we bij de transfer uit van China Airlines. We moesten onze boarding pass daar ophalen maar die ging pas om 6 uur sochtends open en het was pas half 5! Dus we hebben ons genesteld op een bank en ik heb even geskyped met papa, mama en lara. Toen gingen we slapen, maar mijn bank was al ingepikt dus ik ben op een grote stoel gaan slapen, wat niet zo goed ging want ik maakte me alleen maar zorgen over dat mensen me tas zouden jatten als ik sliep haha. Om half 9 was ik het helemaal zat en ik ben ik even bij Eline gaan kijken en die was gelukkig ook wakker. We konden douchen bij die transfer dus dat gingen we maar doen. De mensen daar bij die balie spraken allemaal amper engels dus we hadden het maar opgegeven met engels praten. We moesten een sleutel hebben voor de douches dus we zeiden gewoon SHOWER. En dat begrepen ze gelukkig haha. Heeerlijke douche en we kregen shampoo, conditioner, douchegel, bodylotion echt super goed! Na de douche even geskyped met Val die in Sydney zit nu natuurlijk! Fijn om dr weer even te zien ookal zijn we pas net weg. Daarna gingen we door de immigratie heen dus we moesten een heel verhaal invullen over wie we waren, hoelang we bleven blabla. Toen ik eenmaal aan de beurt was begreep ze niet dat ik geen bagage had. Mevrouw ik heb een stopover van 17 uur, dus mijn tas gaat automatisch door naar Amsterdam. Maar waar was mn bagage dan? Dus ik liet mn handbagage zien, nee dat bedoelde ze niet. Pfff langzaaam! Maargoed ik mocht naar binnen haha. Of eigenlijk naar buiten, want k mag nu van het vliegveld af! Eerst geld gehaald bij de ATM. $1000(Taiwanese dollars) en we wilden eigenlijk wel weten hoeveel euro dat was, dus zo'n mannetje dat uitgerekend voor ons bij een money exchange balie. Maar liefst 25 euro dames en heren! Je kon bij de Subway een heeel lekker groot broodje kopen voor $99, dus dat is 2,50 euro! Dat is NIKS. We zitten nu in een foodcourt en hebben net voor omgerekend 7,50 euro een super groot burger king menu gegeten. Er zit hier een heerlijk bakkerijtje dus we gaan zo broodjes kopen want we hebben zometeen een gratis tour door Taipei, ik ben benieuwd!

Mn vluchten gaan tot nu toe goed! Heb nu een 17 uur overstap en vanavond om 10 uur vlieg ik naar nederland, waar ik op woensdagochtend 9.15 aankom. Ik denk dat dit mijn laatste blog is, tenzij er nog heeel erg veel gaat gebeuren, maar misschien is een blog over Taipei ook nog wel leuk. Jullie merken het wel!

Bedankt dat jullie het lazen en zo enthousiast hebben gereageerd afgelopen 4,5 maand.
Heb een super leuke reis gehad en kan niet wachten om weer te reizen, ik heb een nieuwe hobby gevonden hoor, haha!

Tot snel Nederland!
Dikke kus xx